In deze serie blogs over versnelling en complexiteit heb ik vooral geschreven over de voordelen die het ons kan brengen. Waarom zouden we moeten versnellen en hoe doen we dat dan. Vervolgens heb ik ook gekeken naar de consequenties voor de IT consultancy. Maar er zijn niet alleen voordelen, versnellen kost ons ook iets. Wat gaat er verloren en is dat erg? Zijn er eigenlijk redenen om niet te versnellen en welke zijn dat dan?

Rummikub

Een evidente beperking aan versnellen is wat mij betreft persoonlijke aandacht. Het schenken van aandacht aan een ander laat zich niet versnellen, dan verliest het z’n waarde. Het spelen van een potje Rummikub in het bejaardenhuis gaat niet om winnen. Sterker nog, bewoners helpen elkaar en het is gezellig. Natuurlijk kunnen we een robot bouwen die heel goed Rummikub kan spelen, maar daar gaat het nou net niet om. Ga maar na wat er allemaal fout kan gaan als mensen elkaar geen echte aandacht meer geven.

High speed concert

Even zogoed kan je het “Beleven van iets” niet versnellen. Een rondje in de Python in de Efteling kan mij niet lang genoeg duren. Veel bezoekers gaan onmiddellijk voor een tweede keer.

Ook een concert op dubbele snelheid werkt niet. Ten eerste blijft er van de muziek niets over, maar vaak wil je ook dat het concert langer duurt. Daarom is er meestal een toegift. Men komt aan de behoefte van bezoekers tegemoet door het concert iets te verlengen.

Een goede massage wil je ook niet versnellen, dat wil je liefst zo lang mogelijk laten duren.

1000 uur minimaal

Nog een uitzondering. Wanneer je iets wil leren en doorgronden, dan kost dat tijd. Het leren spelen van een instrument bijvoorbeeld, daar is voldoende tijd voor nodig. Er zijn verschillende artikelen online te vinden waarin gesteld wordt dat er minimaal 1000 uur nodig is om een instrument te leren bespelen. Er is zelfs een tabel te vinden waarin aangegeven wordt hoeveel uur een bepaald level oplevert. Per definitie betekent het “Doorgronden van iets” dat je er tijd in steekt, je er focus voor hebt en er aandacht voor hebt.

Volgende patient graag

In onze versnellende maatschappij wordt dan ook steeds sneller aan onze wensen voldaan. Het is een soort van “Instant Gratification“. Ik denk dan aan het “Swipen” op de telefoon, vind ik het niet onmiddellijk leuk, dan swipe ik het weg. Verwacht kan worden dat deze “Instant Gratification” leidt tot een steeds kortere aandacht spanne (Span of Attention). Er zijn dan ook verschillende artikelen geschreven over deze “Span of Attention”. Deze is inmiddels korter dan die van een goudvis zoals op de site van Times te lezen is. Wellicht is dat een te simpele benadering, want we worden natuurlijk bedolven onder informatie en entertainment, dus dat we snel leren filteren is wel logisch.

Toch blijf ik achter met een gevoel dat we ook iets kwijt geraakt zijn. Aandacht spanne is dan ook synoniem met het hebben van focus. Dat zou ik toch niet graag kwijt raken. Stel je voor dat je naar de huisarts gaat en dat hij na een minuut zegt, “Dit heb ik al eens gehoord, volgende patient graag”.

Wat kan er, wat moet er?

Naast de voordelen van versnelling – die ik zeker niet kwijt wil – kleven er dus ook nadelen aan. Je zou dus kunnen stellen, “Zoek de juiste balans”. Maar wat is die dan? Naar mijn idee is het de opgave van moderne bedrijven en organisaties deze balans te zoeken. Het laat zich het beste samenvatten met “Wat kunnen we versnellen, maar wat moeten we vertragen”. Wat mij betreft kan dat door het ene proces te versnellen (te automatiseren of er zelf AI bij te gebruiken) en zodoende ruimte creëren om een ander proces te vertragen. Kan ik bijvoorbeeld 80% van alle support desk vragen middels een AI chatbot beantwoorden, dan maakt ik ruimte om de mensen die daar niet mee uit de voeten kunnen persoonlijk te woord te staan. Hiermee verbeterd de dienstverlening voor iedereen.

Rest mij nog een vraag, waar komt onze behoefte om te versnellen eigenlijk vandaan? In de volgende blog ga ik proberen die (filosofische) vraag te ontleden.